பக்த ஜனாபாய் (பக்தையின் கீர்த்தனைகளைப் பாண்டுரங்கனே எழுதிய அற்புத வரலாறு):

துவாபர யுகத்தின் கிருஷ்ணாவதாரக் கால கட்டத்தில், கம்சனை வதம் புரிய கண்ணன் மதுராபுரி நகருக்கு வருகை புரிகையில், கூன் விழுந்த நங்கையொருத்தி கண்ணனின் திருமேனியில் பூசிக்கொள்ள தன்னிடமிருந்த அரைத்த சந்தனம் முழுவதையும் மனமுவந்து அளிக்கின்றாள், அதனால் திருவுள்ளம் மகிழும் கண்ணன் அவளின் கூனை நீக்கி அருள் புரிகின்றான். கூன் நீங்கப் பெற்று மகிழ்ந்த அக்காரிகையின் கலியுக அவதாரமாய் 14ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றும் ஞானச் செல்வியே ஸ்ரீஜனாபாய்.

சிறு பிராயம் முதலே பெற்றோர்களுடன் தங்காமல் நாமதேவர் எனும் மகானின் இல்லத்தில்  வளர்ந்து வருகின்றாள் ஜனா. பாண்டுரங்கப் பெருமானிடம் அதீத பக்தியும் ஈடுபாடும் பூண்டிருந்த ஜனாவுக்கு பண்டைய தவப் பயனால் இளமையிலேயே மிக இனிமையாய்க் கீர்த்தனைகளைப் பாடும் ஆற்றலும்கைவரப் பெறுகின்றது. நாமதேவருக்கு இயன்ற திருத்தொண்டுகள் புரிவது மற்றும் அவர்தம் துணைவியாருக்கு இல்லத்தில் பல்வேறு பணிகள் செய்துதவுவது என்று ஜனாபாய் இருந்து வருகின்றாள்; எப்பணியினை மேற்கொண்டிருந்தாலும் ஜனாவின் உள்ளம் பாண்டுரங்க ஸ்மரணையிலேயே லயித்திருக்கும். 

ஒரு சமயம் நாமதேவரின் துணைவியார் பெரும் அளவுள்ள கோதுமையை அரைக்கும் பொறுப்பினை ஜனாவிடம் அளிக்கின்றார், அச்சமயத்தில் சிறுவனொருவனின் வடிவில் அங்கு தோன்றும் பண்டரிநாதர் 'ஜனா! என் பெயர் விட்டலன், உன்னை எனக்கு நன்கு தெரியும். நீ எனக்காக பாண்டுரங்கனின் கீர்த்தனைகளைப் பாடு, நான் இந்த திருகுக் கல்லைச் சுற்றி உதவுகின்றேன்' என்று அருள் புரிகின்றார். ஜனாவும் மிக மகிழ்ந்துப் பரந்தாமனின் தசாவதார வைபவங்களைக் கீர்தனைகளாகப் பாட, மெய்யடியார்க்கு எளியரான பாண்டுரங்க மூர்த்தியும் அதனைக் கேட்டு மகிழ்ந்தவாறே அவளுக்கு மாவரைத்துத் தருகின்றார். 

அச்சமயம் அங்கு வரும் நாமதேவர் தம் இல்லத்திற்கு எழுந்தருளி இருப்பது பண்டரிபுர இறைவனே என்று உணர்ந்து அச்சிறுவனின் திருவடிகளில் வீழ்ந்துப் பணிகின்றார். பிறிதொரு சமயம் ஞானேஸ்வரர் எனும் மகான் பாண்டுரங்கனைத் தரிசிக்க ஆலயத்திற்குச் செல்லுகையில், கருவறையில் பண்டரிநாதர் ஜனாபாயின் கிருதிகளை ஓலைச்சுவடிகளில் எழுதிப் பதிவு செய்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டுப் பெரிதும் வியந்து அதனை அங்குள்ளோர் யாவருக்கும் வெளிப்படுத்துகின்றார் (தொண்டர்தம் பெருமை சொல்லவும் பெரிதே).